Last but not least!

We zijn alweer in Cambodja aanbeland, last but not least! En dus wordt het tijd voor een update van onze avonturen tot nu toe.
Na onze welverdiende chill dag in Luang Nam Tha vertrekken we samen met Claudia en de Deense meisjes Dagmar en Gunilla maar Huay Xai, een plaatsje aan de Thaise grens. Huay Xai is zelf niet zo bijzonder maar vanuit hier kan je de slowboat over de Mekong terug naar Luang Prabang nemen. Dat is weer eens wat anders dan het gehobbel met de bus! De tocht met de slowboat duurt twee dagen, een flinke zit. Gelukkig zijn de originele houten bankjes op de slowboat ondertussen vervangen voor een soort vliegtuig stoelen dus onze billen hebben het niet zo zwaar te verduren als van te voren verwacht. Na de eerste tocht van ongeveer 6 uur overnachten we in Pak Beng. In het hotel ontmoeten we drie Canadese meisjes, Gaby, Chyntia en Jessica en we besluiten met zijn allen te gaan eten. In het hotel was er al een restaurant eigenaar langs geweest die beweerde dat zijn vrouw één van de beste koks van het stadje is. Tijd om dat eens even te controleren! Daarnaast is het toetje gratis en als echte Nederlanders kunnen we dat natuurlijk niet weerstaan. Eenmaal aangekomen blijkt de bananenwhiskey ook inbegrepen maar we vermoeden dat de ober daar met name gebruik van maakt. Lallend neemt hij de bestelling op en durft zelfs te beweren dat het toetje een happy pancake is. Het meest happy eraan is echter de banaan.
De volgende dag vervolgen we onze tocht over de Mekong, groene oevers en rotsachtige bergen trekken voorbij en Marthe is vooral erg gelukkig dat ze niet misselijk in de bus hoeft te zitten. Terug in Luang Prabang trakteren we onszelf op Indiaas eten en besluiten we de volgende dag naar een waterval te gaan. De volgende dag vertrekken we op het heetst van de dag opzoek naar wat verkoeling. De waterval blijkt een regelrecht paradijsje te zijn met helderblauw water, allemaal verschillende poeltjes en stroompjes omringt door groene jungle. Na een rondje met open mond rond te hebben gelopen duiken we het blauwe water in, heerlijk! Het is 35 graden en zwemmen is dan het beste wat je kan doen. Door de verschillende terrassen ontstaan er een soort natuurlijke bubbelbadjes met daaronder een zwembad. Het enige verschil is dat er af en toe een visje aan je voet knabbelt.
'S avonds vertrekken we terug naar Luang Prabang en eten met de Deense, Canadese meisjes en aanhang op de markt. De volgende dag gaan we met de bus naar Vang Vien, voormalig party Mekka van Laos. We zitten echter in het laag seizoen dus het is vrij rustig. Daar komt nog bij dat de regering twee jaar geleden heeft ingegrepen nadat er een aantal mensen waren overleden. Het heftige gefeest is dus wel een beetje ingedamd. We vinden na een tijdje zoeken een sport camping met allemaal hele basic hutjes. Maar ze hebben hangmatten op de veranda en liggen aan de rivier waar je kunt zwemmen dus het is een ideaal plekje. De Canadese meisjes zijn tegelijkertijd naar Vang Vien vertrokken en we eten samen. Tijd voor een stapavond! Het is erg gezellig en de voetjes kunnen van de vloer! De volgende dag zwemmen we in de rivier en liggen we in de hangmat van ons hutje. Daarnaast kan je in Vang Vien overal Friends in de restaurantjes kijken dus blijven we veel te lang hangen. Die avond eten we met de Deense meisjes, die ook zijn gearriveerd en de Canadese meisjes en we besluiten de volgende dag samen te gaan tuben. Tuben is de hoofdattractie van Vang Vien en hier blijkt pas echt hoeveel er verandert is sinds het ingrijpen van de regering. Overal staan verlaten barretjes en we komen niet meer dan 10 mensen tegen. Gelukkig zijn we zelf al met een groep dus gezellig is het sowieso. Het enige probleem is dat rond 3 uur er een storm aankomt en we nog behoorlijk door moeten tuben om terug te komen. Nou lieve mensen, Renee heeft een heleboel talenten maar tuben is er niet één van. Gelukkig halen we het ondanks een ultra slome Renee toch net voor de storm. Die avond keren we terug naar het hutje en komen we erachter dat we bezoek hebben in de badkamer. Een dikke kakkerlak heeft zich in het lege wc-rolletje verstopt. Nu zou je zeggen dat we wel wat gewend zijn na de jungle trekking maar toch bedenken we met knikkende knieën een plan van aanval. Met een kapot geknipte fles in de aanslag proberen we de kakkerlak te vangen. De fles is echter niet recht afgeknipt en de kakkerlak ontsnapt, krioelend over de badkamer vloer! In paniek springt Marthe gillend op de wc. Renee besluit dan toch maar het mannetje van de camping te halen om deze helden op sokken te helpen. Lachend maar toch ook een beetje stresserig vangt het mannetje de kakkerlak. Poeh, we springen nog een half uur een gat in de lucht van elk geluidje of onverwachte beweging. Die avond gaan we met de Deense meisjes en Canadese meisje weer de kroegjes af en we eindigen op een jungle party, de heupjes kunnen los!
De volgende dag is er een plaatselijk festival in Vang Vien, het rocket festival. Hierbij steekt de plaatselijke bevolking enorme vuurpijlen af om de goden om een goed regenseizoen te vragen. Het is bloedheet dus al snel liggen we samen met de locals met kleren en al in de rivier. Die avond barst er enorme storm los. De elektriciteit gaat uit en de bliksem slaat aan alle kanten in. Blijkbaar is de boodschap aangekomen bij de goden.
De dag erna vertrekken we 's middags naar onze volgende stop Vientiane. Hoewel het de hoofdstad is, heeft Vientiane niet veel hoogtepunten.
De eerste dag gaan we naar het museum en daar tegenover zit een echte ijswinkel. Wat een ontdekking! De heerlijke coupe is het hoogtepunt van de dag. De tweede dag vertrekken we naar het Buddha park buiten de stad, een parkje vol met Boeddha's en Hindoeïstische beelden. Terug in Vientiane gaan we natuurlijk nog langs de ijswinkel en eten we 's avonds een pizza met echte geitenkaas. Renee is dolgelukkig! Anderhalve maand zonder geitenkaas is natuurlijk een verschrikking. Die nacht pakken we de nachtbus naar Pakse, een stadje in het Zuiden van Laos. Hier ontmoeten we Claudia weer. Zij vertelt ons over een Belg met een scooter verhuurbedrijf die gratis lesjes geeft. Dus die avond zitten we allebei voor het eerst op een scooter, broek broeeeem! De volgende dag is het menens en maken we samen met Claudia onze eerste scootertocht naar Champasak, de voorloper van Ankor Wat. Na een paar uur op de scooter waar de gemiddelde snelheid rond de 40 ligt (echte daredevils) komen we aan. Het is bloedheet en een deel van het tempel complex ligt op een berg. Renee vindt het wel mooi genoeg beneden en besluit te wachten terwijl Claudia en Marthe naar boven lopen. Door de hitte duurt de klim ongeveer een half uurtje. Renee verandert ondertussen zelf in een toeristische attractie en wordt belaagd door mannen die met haar op de foto willen. Na een tijdje te hebben volgehouden, is ze er klaar mee en sprint naar boven. Binnen 5 minuten (!) staat ze boven aan de trap waar Marthe en Claudia net naar beneden willen lopen. Een beetje bezweet en buiten adem vertelt ze verontwaardigd over de situatie. Marthe staat met name versteld van de ongelofelijke snelheid waarmee ze naar boven is gelopen. Iemand die nog durft te beweren dat Renee geen geboren berggeit is, loop eerst maar eens in 5 minuten bij Champasak omhoog!
Na Pakse vertrekken we naar de 4000 eilanden in de Mekong. Na een busrit van een paar uur pakken we de boot naar Don Det, het drukste eiland van het gebied. Don Det bestaat uit één straat met allemaal restaurantjes en cafeetjes die overgaat in een paadje met allemaal bungalows. Hoe verder je komt, hoe goedkoper en hoe meer hippies. We sjouwen met de tassen een eind het pad in en komen uit bij Smiling Lao. Het is rond 11 uur s'ochtends en we worden begroet door een jongen die ons wel de bungalow wil laten zien. Met een joint in zijn hand sjokt hij voor ons uit, dit is wel heel erg hippie! Ook in de bar ernaast is het meisje al zo stoned dat ze zelf geen lemon shakes meer kan maken. We besluiten om toch maar een eindje terug te lopen en de hippietentjes achter ons te laten. Na een bungalow te hebben gevonden besluiten we een stukje om het eiland te lopen. Dit blijkt echter een stuk verder dan verwacht en op een gegeven moment zijn we al zo ver dat we maar door blijven lopen. Twee en een half uur later komen we bezweet aan in het dorp, foutje! En vanuit daar moeten we nog terug naar de bungalow wat toch ook zeker 20 minuten is. Moe duiken we in de hangmatten op de veranda en komen er pas voor het eten weer uit.
Op de 4000 eilanden is vrij weinig te doen dus de tweede dag doen we het rustig aan. We zitten lekker op de veranda, spelen wat spelletjes en aan het eind van de dag huren we een fiets en zwemmen we in de Mekong. Claudia is vandaag aangekomen en heeft Andreas ontmoet in de bus, met zijn allen kijken we naar de zonsondergang. Hoewel zo'n dagje af en toe wel lekker is, wordt het de volgende dag tijd voor actie! We boeken een kajaktrip en staan de volgende dag vroeg op om de Mekong op te gaan. De groep bestaat uit ongeveer 12 personen en het is al snel gezellig. Daarnaast ontdekken we dat we talent hebben voor kajakken! Ja ja, Nederland heeft er een nieuw olympisch droom duo bij. De hele tocht varen we vooraan en we gaan als echte pro's door de stroomversnellingen. Zo, weer even goed opgeschept! Één van de hoogtepunten van de kajaktrip is dat we de zeldzame Irrawaddy dolfijnen spotten, niet meer dan af en toe een vin maar mooi is het zeker. Daarnaast gaan we nog langs één van de grootste watervallen van Laos. We keren terug van een super leuke dag en sluiten hem af door met de hele groep te gaan eten! De volgende dag hebben we allebei spierpijn van onze uitsloverij in de kajak dus zit er niks anders op om nog maar een dagje te chillen en het is tijd om ons in te lezen in ons derde en laatste land: Cambodja!
De dag erna vertrekken we met de bus richting Kratie, onze eerste stop in Cambodja. In de bus ontmoeten we een Argentijnse jongen Fernandes die van plan is om over een maand naar Nederland te reizen en ons vraagt om reistips. We zeggen hem dat hij maar naar Groningen moet komen en dat we hem dan wel een tour kunnen geven. Ook ontmoeten we twee Nederlandse jongens die uit Leeuwarden en Groningen komen. Wel weer eens leuk om over thuis te kunnen kletsen! Zij reizen echter door naar Phnom Penh en wij stappen uit in Kratie. Cambodja is weer heel anders als Laos. Het land ziet er armoediger uit en is een stuk droger dan het altijd groene Laos. Waar in Laos een groot deel van het land bedekt is met bossen, is Cambodja vrij vlak en bestaat vooral uit struiken. De wegen zijn er veel slechter en de huisjes aan de kant van de weg zijn soms niet meer dan hutjes van bamboebladeren en hout. In Kratie zijn we de enigen die uitstappen maar het is een leuk stadje aan de Mekong. In ons hostel ontmoeten we twee Belgische jongens die op het terras zitten. Na een snelle douche is het tijd om te eten en we schuiven bij de twee Belgen aan op het terras. Het is gezellig en na een paar uur besluiten we om met ze te gaan eten. Ook hebben ze twee Franse broers ontmoet en deze gaan gezellig mee. Na het eten leren we een nieuw kaartspel: Whiss. En wonder boven wonder komt daar alweer een nieuw onontdekt talent boven drijven! Die avond gaan we terug naar het hostel na een geslaagde avond en er is een storm op komst! Wij liggen gelukkig lekker droog in bed.
De volgende dag blijkt er echter een lek in het dak te zitten, precies op de plek waar Marthe haar tas stond. Haar paspoort zat bovenin door het oversteken van de grens de dag ervoor en is zeiknat. De stempels op het visum zijn doorgelopen en de papieren zijn gaan golven. Omdat we in Kratie niet kunnen checken of het visum nog steeds geldig is, moeten we versneld door naar Phnom Penh. Door al het gedoe met het paspoort zien we niet zoveel van Kratie en moeten we de volgende dag alweer in de bus richting Phnom Penh.
Phnom Penh is de hoofdstad van Cambodja en meteen een enorme stad. Daarnaast zijn de tegenstellingen heel groot. Er zijn prachtige gebouwen zoals het Royal Palace maar tegen de muur zetten helen gezinnen hun tent op om er de nacht door te brengen. Er rijden enorm dure auto's en tegelijkertijd bedelen er kinderen op straat. Rijk is hier ook echt rijk maar arm is ook echt arm. Nadat we een hotel hebben gevonden en even zijn bijgekomen is het tijd om de stad in te gaan. We lopen de eerste hoek om en daar zit Fernandes opeens bij een fruitshake kraampje! Hij gaat naar het Royal Palace en we spreken af om 's avonds samen te gaan eten. Als we 's avonds weer bij elkaar komen laat Fernandes ons de stad zien. Als geboren gids neemt hij ons mee naar een leuk plein waar allemaal jongeren een dansroutine doen en Renee mist het wel dat ze niet even mee kan doen. Fernandes vertelt ons dat hij de avond ervoor heeft gepoold met de twee Nederlandse jongens en dat ze vanavond op stap gaan, of we ook mee willen. Kan Renee mooi nog even der dansmoves kwijt! Na het eten lopen we naar het hostel van de twee Nederlandse jongens. We spelen pool, drinken een biertje en rond 11 uur gaan we de stad in. Het uitgaansleven in Phnom Penh blijkt echter verschrikkelijk. Alleen maar oude mannen met jonge meisjes, de sexindustrie is hier overal aanwezig! Na een paar afschuwelijke minuten in de discotheek gaan we toch maar in een rustig kroegje wat drinken en gaan we redelijk op tijd terug.
De volgende dag gaan we met Marthe's paspoort aan de slag. Cambodja heeft geen Nederlandse ambassade en dus hebben we al een mail gestuurd naar de ambassade in Thailand. We kunnen de geldigheid van het paspoort alleen op een Nederlandse ambassade laten checken en dus besluiten we om naar de Thaise ambassade te gaan om te checken of we met dit paspoort de grens over kunnen. Eenmaal aangekomen bij de Thaise ambassade kijkt de man meteen hoofd van: wat is het probleem hier nou helemaal? en verzekert ons ervan dat we met dit paspoort de grens over kunnen. Dat is een hele opluchting! Ook het Cambodjaanse visum blijkt nog geldig dus het paspoort drama loopt af met een sisser.
Dan wordt het toch echt tijd om ook de culturele kant van Cambodja te ontdekken en dus is het de volgende ochtend tijd voor het eerste museum Tuol Seng of gevangenis S-21. In deze voormalige school werden gevangenen van het rode Khmer regime gemarteld en ondervraagd. Op het moment dat we aankomen in de tuktuk zegt Renee al: wat is dit voor trieste bedoening, als we de hoek omkomen blijkt het s-21 te zijn. Triest en spookachtig is precies de omschrijving. Met de bloedspatten nog op de vloer en honderden foto's van mannen, vrouwen en kinderen die zijn vermoord is de geschiedenis nog door het hele complex te voelen. Niet alleen gevangenen werden hier gebracht maar de rode Khmer geloofde erin het probleem uit te roeien vanaf de wortel en dus werden hele gezinnen mee genomen. De meest verschrikkelijke martelmethoden werden gebruikt tijdens ondervragingen om vaak "bekentenissen" af te dwingen. De gevangenen werden echter gedwongen om deze verklaringen af te leggen zonder dat er een enkele aanleiding voor verdenking was. Alle geschoolden, of des noods brildragers, vormde een bedreiging in de ogen van Pol Pot en zijn regime. Om een voorbeeld te geven, slechts 10 procent van de dokters heeft het regime overleeft waardoor er nu een enorm tekort aan dokters is in Cambodja. Stil lopen we door het complex en zijn na dit uitje hard toe aan een iets vrolijks. Dus besluiten we bij de beste bakkerij van de stad te gaan lunchen die midden in de winkelstraat van Phnom Penh. Na de lunch bekijken we de winkeltjes en Marthe koopt een shirtje, na meer dan 2 maanden dezelfde praktische kleding te hebben gedragen zijn we allebei erg toe aan iets nieuws!
De volgende dag wordt het tijd voor het nationale museum en het Royal palace. We beginnen bij het museum wat met name uit beelden bestaat en we genieten nog het meeste van de binnentuin. Ook het Royal palace is iets minder indrukwekkend dan verwacht. Ik bedoel, bij Silver Pagoda verwacht je toch een zilveren pagode en niet alleen een zilverkleurige vloer dat grotendeels is overdekt door een rood tapijt! Toch hebben we onze culturele plicht wel weer gedaan en dat is ook iets waard.
De laatste dag in Phnom Penh breekt aan en die staat in het teken van de Killing Fields. De Killing Fields zijn door heel Cambodja te vinden maar het Field van Phnom Penh is het bekendste. Hotsend en knotsend in een tuktuk rijden we de stad uit ernaar toe. Eenmaal daar aangekomen huren we een audio gids in het Nederlands (!!). Het Killing Field buiten Phnom Penh was voor het regime een Chinese religieuze begraafplaats. Tijdens de rode Khmer werd echter alle religie afgeschaft en werd het gebruikt om de gevangenen van gevangenis S-21 te executeren. Het is niet te omvatten hoeveel lichamen hier zijn gevonden van mannen, vrouwen en kinderen. Om geld en middelen te besparen werden alledaagse producten omgetoverd in dodelijke wapens. Zo gebruikte men de scherpe stam van de palmboom als machete om de kelen door te snijden en allerlei voorwerpen om schedels in te slaan. Het meest schrijnende is de Killing Tree waar baby's tegenaan werden geslagen om hun schedels in te slaan. Iedereen in Cambodja is geraakt door het regime. Werd je niet gevangen genomen dan was er de honger of het zware verplichte werk wat je de das om deed. Een derde van de gehele bevolking is gestorven in deze tijd en een groot gedeelte is getraumatiseerd geraakt. Mensen die hele families zijn kwijt geraakt, zijn gemarteld of kinderen hebben verloren aan de honger. Iedereen in Cambodja heeft zo'n verhaal. En ondertussen is Pol Pot nooit veroordeeld en aan de ouderdom gestorven terwijl hij zijn kleinkinderen zag opgroeien. Het voelt allemaal heel oneerlijk en het enige wat we kunnen doen is naar de verhalen luisteren uit deze verschrikkelijke tijd. Terug in de tuktuk hebben we het nog lang over de Killing Fields. Terug in Phnom Penh sluiten we de dag af met iets luchtigs, een pedicure! Jaja, Marthe aan de nagellak. Het moet niet gekker worden! Maar na meer dan 2 maanden op slippers te hebben gelopen zijn onze voeten hard toe aan een beetje verzorging.
De volgende dag wordt het tijd om te gaan en nemen we de bus naar Kampot, onze stop op de helft van Cambodja en deze avonturen bewaren we nog even voor jullie. We zijn nu al een stuk verder maar dit verhaal is al veel te lang dus het laatste deel van de reis blijft nog even een verrassing. Het volgende reisverslag volgt sneller, that's a promise!